Onze representatieve democratie raakt steeds meer in het slop. De legitimiteit ervan wordt aangetast: steeds minder mensen gaan stemmen, kiezers worden grilliger in hun keuze, het ledenaantal van politieke partijen loopt dramatisch terug. Daarbij wordt de efficiëntie van de democratie minder: daadkrachtig besturen wordt problematisch, politici moeten hun beleid steeds vaker afstemmen op de volgende verkiezingen. Het leidt allemaal tot wat David Van Reybrouck in een dwingend betoog het democratisch vermoeidheidssyndroom noemt.

Heeft België nog een toekomst? De afgelopen jaren woedde er over die vraag een heftig debat. In Waar België voor staat krijgt reflectie de voorrang op geharnaste meningen en strategische manoeuvres. Waar België voor staat toont hoe breed het debat moet gaan om een zinvolle toekomstvisie mogelijk te maken. Of het nu gaat om maatschappelijke, politieke, institutionele, economische of culturele thema's, centraal staat de keuze in welke samenleving we willen leven. De auteurs trachten elk een concrete vraag te beantwoorden.

"Ik hoef de foto niet eens meer te bekijken. Links de heuveltjes en het meertje. (Ierland, denk je, wolken incluis.) Twee vijfde van het beeld: royaal voorzien van vrede. Rechts de laadbak. Wielen noch cabine, maar je weet: ze zitten in een laadbak. Het houten schot, het scharnier, het zeildoek. Weg vrede. Drie vrouwen. Een cascade aan wol en vilt en fluweel. Drie vrouwen, één paar ogen."

Verschenen in Ons Erfdeel 5, november 2004, 678-86.

"I don't even need to look at the photo any more - gentle hills and the small lake on the left (Ireland, you think, clouds and all); two fifths of the picture generously endowed with peace; on the right a pick-up truck. There are neither wheels nor cab, but you know they are sitting in a truck - the wooden sides, the hinge, the tarpaulin. Peace shattered now. Three women, a cascade of wool and felt and velvet: three women, one pair of eyes."

The Low Countries, Arts and Society in Flanders and The Netherlands, Ons Erfdeel, 2005, 130-7.

"De openbare ruimte is hier een niche-product geworden, leuk voor die enkelingen die er zich mee willen vermaken, maar verder zonder impact in Den Haag."

Verschenen in De Volkskrant, 23 december 2006.

"Met de Senseo en de thuistap hebben we het café binnenskamers gehaald. Met de homecinema de bioscoop. Steeds meer functies uit het openbare leven trekken we naar binnen: daar is het knus en veilig. Maar wat blijft er over van de publieke ruimte als we ons eenmaal verschanst hebben? Een dreigende kale vlakte, bij voorkeur te doorkruisen per terreinwagen met gps."

Verschenen in De Standaard, 17 december 2005.

Catalogustekst bij de tentoonstelling S van kunstenaar en fotograaf Gert Jochems in het FotoMuseum Antwerpen, 2012.

"Twee van de allermooiste teksten die ik ken zijn novelles: Het leven en de dood in den ast van Stijn Streuvels en Het Dwaallicht van Willem Elsschot. Twee teksten, een uit 1926, een uit 1947, die ik graag en traag herlees."

Drietalig essay bij de oeuvrecatalogus van Stephan Vanfleteren.

"Jij was de eerste burgerdode in dienst van de Monuc, de VN-vredesmacht in Congo. Je intelligentie en integriteit als redactiesecretaris van Radio Okapi in Bukavu werden alom geprezen, men noemde je de hoop van de Congolese journalistiek. Je was pas 31."

Verschenen in De Morgen, 2 januari 2008.

"We arresteren 'terroristen' nog voordat ze plannen hebben, we stigmatiseren 'sekten' nog voordat we ze begrepen hebben en we genezen kinderen nog voordat ze ziek zijn."

Verschenen in De Morgen, 13 juni 2008.

"Ik geloof dat elk mens een dorp is, met veel vetes en soms een feest."

Verschenen in De verstervingen van David Van Reybrouck: 58ste Arkprijs van het Vrije Woord, De Vrienden van de Zwarte Panter, Antwerpen, 23-28.

“Ik word zo moe van die hysterie, die cultuur van choquerende schandalen en aangeboden excuses. Al die aandacht voor stormen in glaasjes water. Holheid regeert en het is nergens voor nodig. Die mode behoort niet tot de onvermijdelijke loop der geschiedenis, ze is de bewuste keuze van de machtigen in de coulissen.”

Verschenen in De Morgen, 19 februari 2009.

Uitgesproken bij de uitreiking van de 59ste Arprijs van het vrije woord aan Luc Huyse, mei 2009.

“Ergens in uitblinken, stoppen en dan met hernieuwde moed elders beginnen, het lijkt een constante in Tinels bewogen leven. Waarom het makkelijk maken als moeilijk ook gaat? Zelden content, vaker op zoek, en hoe langer hoe gelukkiger.”

Verschenen in De Standaard, 21 juni 2003.